ΠΕΡΙΜΕΝΩ

λύπη

Μένω εδώ στο πουθενά,

με το το στομάχι μου σφιγμένο

και τη λύπη να με κοιτάζει αλλαζονικά

και χαρούμενα, αφού για μία ακόμη φορά με νίκησε.

Δεν ξέρω και δεν υπολογίζω και δεν θέλω τίποτα

μονάχα να διώξω αυτή την ειρωνία μακρία

για να σταματήσει να με ταϊζει με τις ηδονές της.

Γιατί η λύπη γεννάει ηδονές, όπως γεννάει η γυναίκα στο διπλανό κρεββάτι.

Κοίταξε την δεν είναι ωραία;

Η λύπη, η λύπη μου λοιπόν με κοιτάζει ειρωνικά

γιατί και αυτή τη φορά με καταφερε. Το ξέρει το παιχνίδι καλά.

Και η μεγαλύτερη ηδονή της είναι που ξέρει ότι λυπάμαι, που λυπαμαι εμένα και είναι δικό της κατόρθωμα.

Ας είναι.