Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

λύπη

Μένω εδώ στο πουθενά,

με το το στομάχι μου σφιγμένο

και τη λύπη να με κοιτάζει αλλαζονικά

και χαρούμενα, αφού για μία ακόμη φορά με νίκησε.

Δεν ξέρω και δεν υπολογίζω και δεν θέλω τίποτα

μονάχα να διώξω αυτή την ειρωνία μακρία

για να σταματήσει να με ταϊζει με τις ηδονές της.

Γιατί η λύπη γεννάει ηδονές, όπως γεννάει η γυναίκα στο διπλανό κρεββάτι.

Κοίταξε την δεν είναι ωραία;

Η λύπη, η λύπη μου λοιπόν με κοιτάζει ειρωνικά

γιατί και αυτή τη φορά με καταφερε. Το ξέρει το παιχνίδι καλά.

Και η μεγαλύτερη ηδονή της είναι που ξέρει ότι λυπάμαι, που λυπαμαι εμένα και είναι δικό της κατόρθωμα.

Ας είναι.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ομορφη η λυπη σου

apisteutos είπε...

ευχαριστω. Προσπαθω η λύπη να μη γινει θλίψη αλλά...

Ανώνυμος είπε...

you look better
in black

...

apisteutos είπε...

Έχεις δίκιο Τάνια... Χρειαζόμουν μια αλλαγή εδώ και χρειάζομαι μερικές αλλού...
Επειδή όμως δεν έχω αποφασίσει, αν θα είναι με καλό τρόπο ή όχι, απλά sitting on a fence που θα έλεγαν και οι stones...