Μένω εδώ στο πουθενά,
με το το στομάχι μου σφιγμένο
και τη λύπη να με κοιτάζει αλλαζονικά
και χαρούμενα, αφού για μία ακόμη φορά με νίκησε.
Δεν ξέρω και δεν υπολογίζω και δεν θέλω τίποτα
μονάχα να διώξω αυτή την ειρωνία μακρία
για να σταματήσει να με ταϊζει με τις ηδονές της.
Γιατί η λύπη γεννάει ηδονές, όπως γεννάει η γυναίκα στο διπλανό κρεββάτι.
Κοίταξε την δεν είναι ωραία;
Η λύπη, η λύπη μου λοιπόν με κοιτάζει ειρωνικά
γιατί και αυτή τη φορά με καταφερε. Το ξέρει το παιχνίδι καλά.
Και η μεγαλύτερη ηδονή της είναι που ξέρει ότι λυπάμαι, που λυπαμαι εμένα και είναι δικό της κατόρθωμα.
Ας είναι.
Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
ομορφη η λυπη σου
ευχαριστω. Προσπαθω η λύπη να μη γινει θλίψη αλλά...
you look better
in black
...
Έχεις δίκιο Τάνια... Χρειαζόμουν μια αλλαγή εδώ και χρειάζομαι μερικές αλλού...
Επειδή όμως δεν έχω αποφασίσει, αν θα είναι με καλό τρόπο ή όχι, απλά sitting on a fence που θα έλεγαν και οι stones...
Δημοσίευση σχολίου