καθημερινότητα και καθημερινότητα

Έχω να κοιμηθώ μέρες. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι και οι σκέψεις με πλακώνουν. Σκέφτομαι όλο σκέφτομαι …

Χθες ήρθε ένα φίλος. Μιλήσαμε και κοροϊδέψαμε την ώρα…

Δείχνω ψύχραιμος αλλά δεν είμαι. Με σώζει η χαζοχαρούμενη φύση μου. Είναι δύσκολα τελευταία…

Κουρασμένος, σέρνω το σώμα μου σε μέρη που δεν έχω διάθεση να πάω. Δεν έχω κουράγιο ούτε να δουλέψω, ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο…

Θα περάσεις να μας δεις; Ναι θα έρθω το βράδυ. Πήγα και έφυγα γρήγορα…

Μη με βλέπεις έτσι. Τον Γολγοθά μου ανεβαίνω και εγώ. Και δε βγάζω μιλιά. Μόνος…


Τηλέφωνο από μακριά. Είσαι καλά; Ναι. Ψεύτη…

Θέλω να κλειστώ σπίτι για μέρες. Να μη βγαίνω και να μη πηγαίνω πουθενά. Να μείνω σπίτι και να ταΐζω το τέρας της μοναξιάς. Λαίμαργο, καταβροχθίζει τα πάντα. Πόσο θέλει να χορτάσει το τέρας;

blogαρε η επικοινωνία

Ο φίλος cripple έγραψε- σχολιάζοντας παλιότερο μου post-, ότι η επικοινωνία μέσω των blogs μπορεί να είναι απρόσωπη όχι όμως και άψυχη.
Συμφωνώ απόλυτα μόνο που η ένσταση μου… είναι ακριβώς αυτό.
Τα blogs είναι ένα μέσο έκφρασης και καλά κάνουν.
Εμείς κάνουμε το λάθος, καθώς από ότι τουλάχιστον διαπιστώνω, κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ σε αυτά και βγάζουμε στην από έξω τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Η φράση « σήμερα δε θα βγω θα λιώσω στο pc», ακούγεται όλο και πιο (επικίνδυνα) συχνά. Και η πλάκα είναι πως τη λένε και οι μεγαλύτερες ηλικίες, που έχουν διαφορετικά βιώματα. Αυτές που συνήθιζαν να μαζεύονται από σπίτι σε σπίτι, αντί να κάθονται μπροστά σε μια οθόνη.
Δεν ξέρω πότε γίναμε έτσι, ούτε με ενδιαφέρει. Όπως δε με ενδιαφέρει να αναλύσω τις -έτσι και αλλιώς- γνωστές αιτίες.
Με ενδιαφέρει όμως να ξέρω αν μέσω του απρόσωπου, που εκπροσωπούν τα blogs, θα ψάχνω να βρω γκόμενα και ανθρώπους να μιλήσω. Αν στο τέλος θα καταντήσω να επικοινωνώ με φίλους, γνωστούς, αγνώστους με αυτό τον τρόπο.
Να μου το θυμηθείτε, αν συνεχίσουμε στην ίδια λογική, θα πηγαίνουμε για ούζα με το λαπ-τοπ, μην τυχόν και χάσουμε κανένα post . Και για να μην πω τι άλλο θα κάνουμε με ηλεκτρονικό τρόπο…

Για εσένα

Ψηλά

Τον έβγαλα έξω και τον άπλωσα.
Τον έπιασα με τα δύο μου χέρια και άρχισα να τον τραβάω πάνω-κάτω με προσεκτικές κινήσεις. Άρχισε να σηκώνεται.
Συνέχισα να τον τραβάω με δύναμη και πιο γρήγορα τώρα πάνω- κάτω. Το κεφάλι μου έκαιγε, ίδρωνα, αλλά συνέχισα.
Αυτός συνέχισε να σηκώνεται. Πήγαινε όλο και πιο ψηλά. Και τελικά έφτασε στα σύννεφα. Πιο ψηλά από όλους.
Ναι ο χαρταετός μου είχε απογειωθεί...

Μαγεία με δανεικά

Πριν από αρκετά χρόνια, στην ηρωική αυτή πόλη, λειτουργούσε ένα ραδιόφωνο. Οι παραγωγοί του, που δεν ήταν ακριβώς παραγωγοί μια και τότε δεν υπήρχαν επαγγελματίες, είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν ένα κλίμα, όπου το αυθόρμητο είχε κυρίαρχη θέση. Ουσιαστικά ήταν το σήμα κατατεθέν του σταθμού.
Το ραδιόφωνο αυτό έκλεισε όταν τα πράγματα έγιναν επαγγελματικά (;). Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, δεν πρόλαβε να χαρεί αυτό για το οποίο μαχόταν, δηλαδή την ελεύθερη ραδιοφωνία. Βλέπετε όταν το χόμπι γίνεται επάγγελμα τότε το πρώτο πράγμα που πάει περίπατο είναι ο αυθορμητισμός.
Η στεναχώρια, για όλους εμάς τους ακροατές του, ήταν πολύ μεγάλη. Καταλάβαμε όμως, πως στις νέες συνθήκες, το συγκεκριμένο ραδιόφωνο δεν θα μπορούσε να σταθεί με τον γνώριμο προς εμάς τρόπο.
Τα τελευταία χρόνια που το διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας το αντιμετώπισα με επιφύλαξη. Ακόμη και τώρα το κάνω, καθώς θεωρώ, ότι πρόκειται για ένα απρόσωπο μέσο επικοινωνίας.
Αλλά, γιατί παντού υπάρχει ένα αλλά, η υπόθεση με τα blogs έχει διαφορετική διάσταση. Ο αυθορμητισμός, άσχετα αν προέρχεται κυρίως από την ανωνυμία, είναι ένα από τα στοιχεία που συναντάς. Και αυτό είναι καλό.
Σίγουρα δεν είναι εκείνο το παλιό καλό ραδιόφωνο, καθώς τα μέσα είναι εντελώς διαφορετικά. Υπάρχει όμως αυθεντική επικοινωνία. Η μαγεία εκείνης της εποχής λοιπόν, δείχνει να ζωντανεύει, έστω και δανεική, έστω και αν πρόκειται για ψήγματα. Εξάλλου, όπως έχω πει και σε παλιότερο post, ζούμε στην εποχή του μισού. Οπότε…