κλειστόν

κλειστόν μέχρι νεοτέρας...

επιτέλους

Κουράστηκα να κοιτάζω

από το τζάμι σαν ξένος

και να τρέφομαι με

ψεύτικες ελπίδες

που με ταΐζει

η αυταπάτη της αισιοδοξίας

«Ότι κάτι θα γίνει».

Θέλω να γελάσω

και ας φανούν τα σάπια δόντια

της ψυχής μου

και η πρησμένη

από τη στέρηση γλώσσα μου.

Κουράστηκα

δεν θέλω να είμαι έτσι

ούτε να ταΐζω το τέρας της μοναξιάς

που κατατρώει το σώμα και το μυαλό μου

χορεύοντας και τραγουδώντας.

Από αυτή τη γιορτή θέλω να λείπω

και εγώ μια φορά επιτέλους.

Κουράστηκα πια…

γρατζουνιές

Νομίζω πως ο χρόνος

αυτός που έχω δανειστεί

τελειώνει

Και στις γρατζουνιές και στα αίματα μέσα

απολαμβάνω την ηδονή της τελευταίας κίνησης

ειμαι εδω

Είμαι εδώ και ας μην ήρθα

Από ντροπή και φόβο

κρύβομαι

Είμαι παντού, γύρω σου, δίπλα σου

μα όχι μέσα σου

Από ντροπή και φόβο

Είμαι στο κόσμο, ζω, μιλάω, συναστρέφομαι

μα δε νιώθω

Από ντροπή και φόβο

Είμαι εδώ να βλέπω τον κόσμο να χαίρεται, να λυπάται, να πονά

μα εγώ στέκω αγέρωχος

Από ντροπή και φόβο

Είμαι εδώ... Ανέκφραστος, στειρώμενος συναισθηματικά, να παρακολουθώ

με τη ντροπή και το φόβο μου

ΠΕΡΙΜΕΝΩ

λύπη

Μένω εδώ στο πουθενά,

με το το στομάχι μου σφιγμένο

και τη λύπη να με κοιτάζει αλλαζονικά

και χαρούμενα, αφού για μία ακόμη φορά με νίκησε.

Δεν ξέρω και δεν υπολογίζω και δεν θέλω τίποτα

μονάχα να διώξω αυτή την ειρωνία μακρία

για να σταματήσει να με ταϊζει με τις ηδονές της.

Γιατί η λύπη γεννάει ηδονές, όπως γεννάει η γυναίκα στο διπλανό κρεββάτι.

Κοίταξε την δεν είναι ωραία;

Η λύπη, η λύπη μου λοιπόν με κοιτάζει ειρωνικά

γιατί και αυτή τη φορά με καταφερε. Το ξέρει το παιχνίδι καλά.

Και η μεγαλύτερη ηδονή της είναι που ξέρει ότι λυπάμαι, που λυπαμαι εμένα και είναι δικό της κατόρθωμα.

Ας είναι.

που είμαι

...Και τώρα με κοιτάζω,

αλλά δε με βλέπω.

Με ακούω,

αλλά δε νιώθω.

ίσως να ζω ίσως και να πέθανα.

Και τώρα και αυτή τη στιγμή
προσπαθώ και παλι να χάσω.

Να με χάσω.

Κάνω κακό στο εαυτό μου και ηδονίζομαι.

Μη με λυπάστε.

Πετάξτε μου μόνο το κομμένο σκοινί της ελπίδας μου...

Αντέχετε;

Αφού χρειάστηκε να περάσει περίπου ένας (κακός ) μήνας για να γράψω κάτι (και να ξεκινήσει ένας χειρότερος) θα λύσω την απορία για το που ήμουν.
Εντάξει λοιπόν έβλεπα γιουροβίζιον. Και προπαγάνδιζα υπέρ του Καλομοιρακίου στη μπλογκόσφαιρα.
Διότι το ευρωπαϊκό πανηγυράκι και η μαλακία είναι αλληλένδετα. Βλέπεις το πρώτο και εξασφαλίζεις το δεύτερο…
Και επειδή δεν έγραφα τι έχασα; Το ότι σα τους τρελούς τρέχαμε για να βάλουμε βενζίνη στα αυτοκίνητα μας; Ότι άδειασαν τα ράφια του σούπερ- μάρκετ από τις ορδές των πανικό- βλητων;
Δεν ξέρω ,ίσως να φταίει, που η ιστορία, κάνει κύκλους. Έτσι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, κατάντησε να κατοικείται από απολίτιστους και αγενέστατους τύπους.
Η χώρα του πατριωτισμού γεννάει ρουφιάνους.
Η χώρα που αντιστάθηκε στον ναζισμό, έχει γεμίσει με μικρούς και μεγάλους μαυραγορίτες. Από το μεγάλο Σούπερ- μάρκετ μέχρι το μικρό παντοπωλείο και το καφέ της γειτονιάς μας.
Και έχω την εντύπωση πως δεν αργούν οι εποχές, που θα δούμε και πιο άσχημα πράγματα. Αντέχετε;

μούγκριζε

Λέξεις μισές και προτάσεις ξερνάω
Πληγώνω και πληγώνομαι τροφή ζωής να έχω
Έρχομαι στον κοινό μας τόπο, αλλά κανείς δεν θα είναι εκεί και τώρα έτσι, όπως τα έφερε η τύχη αναπολώ εκείνες τις ημέρες που ξέγνοιαστα έβλεπα τον ουρανό, τους ανθρώπους και εσένα.
Στο είπα και άλλη φορά. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Δεν τους αντέχω.
Για αυτό και κάθε μέρα φεύγω από λίγο. Απομακρύνομαι από εσένα, δε σε προσέχω και σε ταλαιπωρώ. Δεν ξέρω αν θέλω να σε σκοτώσω ή να σε ανεβάσω. Να σε πάρω μαζί μου ή να σε αφήσω πίσω μου.
Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με εσένα. Και όσο σε κοιτάζω, απέναντι από το γυαλί, δε ξέρω αν θέλω να το σπάσω ή να το φιλήσω… Και όσο θέλεις μούγκριζε.

ΠΕΤΑΩ

Δε με βλέπεις που πετάω;

Που περήφανα ανοίγω τις φτερούγες μου.

Που κόβω τον άνεμο στα δύο.

Που αμέριμνα πηγαίνω από μέρος σε μέρος.

Που διασκεδάζω με τα ταξίδια μου.

Που έχω απίστευτες εμπειρίες.

Που έχω ιστορίες να σου πω.

Δε με βλέπεις που πετάω;

Πόσο θέλεις ρε;

Όχι

Δεν την έχω ψωνίσει καθόλου.

Είμαι καλά

Δε βλέπεις χαμογελάω…ή μήπως θέλω να κλάψω και ντρέπομαι;

Συντρίμια και χαλάσματα. Ανώφελα περπατήματα.



Πόσο κοστίζει μία λύτρωση ψυχής;

ΣΚΟΤΑΔΙ

Δεν πλάθω μύθους εγώ,
δε φτιάχνω στίχους.
Περιφέρομαι και χτυπάω σε τοίχους.
Δυνατά
Να μου κάνει τραύμα.
Δυνατά
Να τρέξει το αίμα.
Δυνατά
Να νιώσω ζωντανός
Δυνατά
Να μου φύγει ο θυμός
Δυνατά
Να βρω αφορμή να κλάψω
Δυνατά
Μέχρι το τέλος
Τώρα μη με ψάχνεις άλλο.
Έφυγα.
Τώρα μη με ψάχνεις άλλο.
Κλείστηκα στο εαυτό μου.
Σκοτείνιασε, πρέπει να φύγω.

αξίζει;;;;;;;;;;;;;;;;;

καθημερινότητα και καθημερινότητα

Έχω να κοιμηθώ μέρες. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι και οι σκέψεις με πλακώνουν. Σκέφτομαι όλο σκέφτομαι …

Χθες ήρθε ένα φίλος. Μιλήσαμε και κοροϊδέψαμε την ώρα…

Δείχνω ψύχραιμος αλλά δεν είμαι. Με σώζει η χαζοχαρούμενη φύση μου. Είναι δύσκολα τελευταία…

Κουρασμένος, σέρνω το σώμα μου σε μέρη που δεν έχω διάθεση να πάω. Δεν έχω κουράγιο ούτε να δουλέψω, ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο…

Θα περάσεις να μας δεις; Ναι θα έρθω το βράδυ. Πήγα και έφυγα γρήγορα…

Μη με βλέπεις έτσι. Τον Γολγοθά μου ανεβαίνω και εγώ. Και δε βγάζω μιλιά. Μόνος…


Τηλέφωνο από μακριά. Είσαι καλά; Ναι. Ψεύτη…

Θέλω να κλειστώ σπίτι για μέρες. Να μη βγαίνω και να μη πηγαίνω πουθενά. Να μείνω σπίτι και να ταΐζω το τέρας της μοναξιάς. Λαίμαργο, καταβροχθίζει τα πάντα. Πόσο θέλει να χορτάσει το τέρας;

blogαρε η επικοινωνία

Ο φίλος cripple έγραψε- σχολιάζοντας παλιότερο μου post-, ότι η επικοινωνία μέσω των blogs μπορεί να είναι απρόσωπη όχι όμως και άψυχη.
Συμφωνώ απόλυτα μόνο που η ένσταση μου… είναι ακριβώς αυτό.
Τα blogs είναι ένα μέσο έκφρασης και καλά κάνουν.
Εμείς κάνουμε το λάθος, καθώς από ότι τουλάχιστον διαπιστώνω, κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ σε αυτά και βγάζουμε στην από έξω τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Η φράση « σήμερα δε θα βγω θα λιώσω στο pc», ακούγεται όλο και πιο (επικίνδυνα) συχνά. Και η πλάκα είναι πως τη λένε και οι μεγαλύτερες ηλικίες, που έχουν διαφορετικά βιώματα. Αυτές που συνήθιζαν να μαζεύονται από σπίτι σε σπίτι, αντί να κάθονται μπροστά σε μια οθόνη.
Δεν ξέρω πότε γίναμε έτσι, ούτε με ενδιαφέρει. Όπως δε με ενδιαφέρει να αναλύσω τις -έτσι και αλλιώς- γνωστές αιτίες.
Με ενδιαφέρει όμως να ξέρω αν μέσω του απρόσωπου, που εκπροσωπούν τα blogs, θα ψάχνω να βρω γκόμενα και ανθρώπους να μιλήσω. Αν στο τέλος θα καταντήσω να επικοινωνώ με φίλους, γνωστούς, αγνώστους με αυτό τον τρόπο.
Να μου το θυμηθείτε, αν συνεχίσουμε στην ίδια λογική, θα πηγαίνουμε για ούζα με το λαπ-τοπ, μην τυχόν και χάσουμε κανένα post . Και για να μην πω τι άλλο θα κάνουμε με ηλεκτρονικό τρόπο…

Για εσένα

Ψηλά

Τον έβγαλα έξω και τον άπλωσα.
Τον έπιασα με τα δύο μου χέρια και άρχισα να τον τραβάω πάνω-κάτω με προσεκτικές κινήσεις. Άρχισε να σηκώνεται.
Συνέχισα να τον τραβάω με δύναμη και πιο γρήγορα τώρα πάνω- κάτω. Το κεφάλι μου έκαιγε, ίδρωνα, αλλά συνέχισα.
Αυτός συνέχισε να σηκώνεται. Πήγαινε όλο και πιο ψηλά. Και τελικά έφτασε στα σύννεφα. Πιο ψηλά από όλους.
Ναι ο χαρταετός μου είχε απογειωθεί...

Μαγεία με δανεικά

Πριν από αρκετά χρόνια, στην ηρωική αυτή πόλη, λειτουργούσε ένα ραδιόφωνο. Οι παραγωγοί του, που δεν ήταν ακριβώς παραγωγοί μια και τότε δεν υπήρχαν επαγγελματίες, είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν ένα κλίμα, όπου το αυθόρμητο είχε κυρίαρχη θέση. Ουσιαστικά ήταν το σήμα κατατεθέν του σταθμού.
Το ραδιόφωνο αυτό έκλεισε όταν τα πράγματα έγιναν επαγγελματικά (;). Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, δεν πρόλαβε να χαρεί αυτό για το οποίο μαχόταν, δηλαδή την ελεύθερη ραδιοφωνία. Βλέπετε όταν το χόμπι γίνεται επάγγελμα τότε το πρώτο πράγμα που πάει περίπατο είναι ο αυθορμητισμός.
Η στεναχώρια, για όλους εμάς τους ακροατές του, ήταν πολύ μεγάλη. Καταλάβαμε όμως, πως στις νέες συνθήκες, το συγκεκριμένο ραδιόφωνο δεν θα μπορούσε να σταθεί με τον γνώριμο προς εμάς τρόπο.
Τα τελευταία χρόνια που το διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας το αντιμετώπισα με επιφύλαξη. Ακόμη και τώρα το κάνω, καθώς θεωρώ, ότι πρόκειται για ένα απρόσωπο μέσο επικοινωνίας.
Αλλά, γιατί παντού υπάρχει ένα αλλά, η υπόθεση με τα blogs έχει διαφορετική διάσταση. Ο αυθορμητισμός, άσχετα αν προέρχεται κυρίως από την ανωνυμία, είναι ένα από τα στοιχεία που συναντάς. Και αυτό είναι καλό.
Σίγουρα δεν είναι εκείνο το παλιό καλό ραδιόφωνο, καθώς τα μέσα είναι εντελώς διαφορετικά. Υπάρχει όμως αυθεντική επικοινωνία. Η μαγεία εκείνης της εποχής λοιπόν, δείχνει να ζωντανεύει, έστω και δανεική, έστω και αν πρόκειται για ψήγματα. Εξάλλου, όπως έχω πει και σε παλιότερο post, ζούμε στην εποχή του μισού. Οπότε…

Το έξω μέσα

Προσωπικά τις ημέρες που πρέπει να βγαίνουμε επειδή βγαίνουν όλοι τις μισώ…

(Αντιδραστικό στοιχείο γαρ προτιμώ τα άσχετα. Από μικρό το είχα αυτό το πρόβλημα. Λες να έχω γεννηθεί λάθος εποχή; Δε νομίζω. Η προσωπική αντίληψη των πραγμάτων και η κοσμοθεωρία του καθενός από εμάς είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ανθρώπου. Kαι ταυτόχρονα το πιο αποκρουστικό. Ο ενδιάμεσος συνδυασμός είναι απλώς επικίνδυνος.
Σήμερα πάντως θα βγουν όλοι. Αρκετοί από αυτούς θα πάνε και στη γιορτή του δημάρχου Βασίλη. Εκεί θα είναι και ένας παλιός γνωστός μας οκ. Ρασούλης. Που να τον πάρει ο διάολος αντί να είναι προσεκτικός στις επιλογές του, τρέχει σε μία γιορτή με την οποία ουδεμία σχέση έχει. Γιατί ρε μεγάλε μας τα κάνεις αυτά και εσύ;

Για αυτό και σήμερα θα καθίσω σπίτι. Επιλογές: Ταινία, μουσική, διάβασμα βλακειών, λίγο από όλα.
Χμμμ Ρε μήπως τελικά να βγω έξω;




Άντε βρε και ένα ωραίο αστείο που άκουσα. Τι λέγανε αυτοί που κρατούσαν τη κάσα του Χριστόδουλου και τον πήγαιναν στο μνήμα. Και εμείς σε πάμε…

Ο κερδισμένος

Δηλαδή τώρα αν το γειτονικό κρατίδιο λέγεται "Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας" ο Καραμανλής θα ζητήσει πνευματικά δικαιώματα.;
Έχει άραγε το δικαίωμα να κάνει ασφαλιστικά μέτρα, ώστε να μην χρησιμοποιούν οι γειτόνοι το όνομα του κόμματος, που ίδρυσε ο παππούς του;
Και αν τα κερδίσει και στη συνέχεια ζητηθεί αποζημίωση, τι θα κάνει τα χρήματα;
Και στη συνέχεια μπορεί να προχωρήσει σε αστικό δικαστήριο, ώστε να απαλειφθεί ο όρος «Νέα Δημοκρατία», αφού τα δικαστήρια θα έχουν αποδεχτεί, ότι το όνομα είναι κληροδότημα του παππού του και έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης ο Κωστάκης;
Και αν το κάνει αυτό φαντάζεστε πως θα λέγεται το γειτονικό κράτος;
Σκέτο Μακεδονία. Όπως σήμερα δηλαδή με τι διαφορά, ότι μοναδικός κερδισμένος, οικονομικά, θα είναι ο Καραμανλής…
Υ.Γ Ξέρω το έχω κάψει…

Σήμερον έχουμε μηδέν σχόλια. Όπως και χθες. Αυτό αν μη τι άλλο δείχνει μια σταθερότητα. Σταθερότητα... Το τελευταίο πράγμα που είδα σταθερό, δεν θυμάμαι και εγώ ποιο είναι.
Οι εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ γρήγορες. Να τις ακολουθήσουμε δεν προλαβαίνουμε. Να τις αγνοήσουμε θα μείνουμε πίσω. Οπότε το βολεύουμε και ότι γίνει. Κάτι ένας trendy-emo δηλαδή.
Εξάλλου αυτή η εποχή, αν χαρακτηρίζεται από κάτι, είναι από αυτό το στοιχείο. Οι άνθρωποι δεν είναι έτσι, ούτε αλλιώς. Έχουν γνώμη για τα πολιτικά κόμματα αλλά δεν ψηφίζουν με βάση την ιδεολογία. Βρίσκουν ακριβή τη ζωή, αλλά συνεχίζουν να καταναλώνουν σε απίθανους ρυθμούς. Μιλάνε για το σεξ αλλά δεν κάνουν. Παραπονιούνται για τις σχέσεις, αλλά βολεύονται χωρίς να αγαπούν.
Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε στην εποχή του μι-σού…

...

Strum me hard, strum me fast,
Fears sure built into every wall.
Looking hard through the glass,
Fears sure built in with every waltz.

Looking out at the rain
Looking in through the storm.
Treading the waves,
Come in from harm.
How could you regret your other words ...
Hoping for thrills ¡º free as a bird ...

Strum me hard, strum me fast,
Fears sure built into every wall.
Looking hard through the glass,
Fears sure built in with every waltz.

There’s a knock at the door,
I get up ¡º let you in.
Travelled and stained,
Soaked to the skin.
Welcome my darling, you got here at last ...
Come and sit by the fire ¡º forget what’s past.

So sad, so sad,
So sad, so sad.

Strum me hard, strum me fast,
Fears sure built into every wall.
Looking hard through the glass,
Fears sure built in with every waltz.

Looking out at the rain
Looking in through the storm.
Looking back, looking forward,
Flying up, flying down ¡º
What have you found ?

So sad, so sad
What have you found ?
So sad, so sad
What have you found ?
So sad, so sad
What have you found ?
So sad, so sad. So Sad

πυρετός όχι του Σαββατοβραδου , της Δευτέρας

…Να περάσει ο πυρετός να ρθούνε και δύο φίλοι…
Τι τα θες αρρωστήσαμε με τις μαλακίες που κάνουμε. Μα καλά χειμώνα καιρό να τρέχω για ψάρεμα. Από το πρωί έχω δει, ότι μαλακία μπορεί να φανταστεί κανείς. Πονέσανε τα μάτια μου γαμώτο

φοβάμαι

Για δες που καταντήσαμε. Να χρειάζεται να εξωτερικεύουμε τις σκέψεις σε ένα απρόσωπο παλιομηχάνημα. Μα καλά τι έγιναν οι φίλοι μου; Εδώ είναι αλλά πλέον μεγαλώσαμε και μάλλον βαριόμαστε να λέμε τα ίδια και τα ίδια; Κουράσαμε και κουραστήκαμε. Οπότε τι να πεις για πράγματα που ήδη γνωρίζεις τις απαντήσεις. Εντάξει τουλάχιστον υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εμπιστεύεσαι αλλά… Αλλά πάντα αυτό το αλλά είναι που τα χαλάει όλα.
Τελευταία νιώθω να αναρρώνω. Να επανέρχομαι μετά από τα πλέον τραγικά Χριστούγεννα της ζωής μου. Δείχνουν να διορθώνουν πράγματα, όμως δεν θέλω να έχω προσδοκίες. Φοβάμαι να έχω όπως φοβάμαι να χαρώ για να μη το γκαντεμιάσω το πράγμα. Θα δείξει

βιδες

Δεν έχω κουράγιο να γράψω. Τα νεύρα μου είναι σε τραγική καταστάση. Ρε μήπως να πάρω μολότωφ και αλυσίδες και να τα κάνω βίδες;