Αντέχετε;

Αφού χρειάστηκε να περάσει περίπου ένας (κακός ) μήνας για να γράψω κάτι (και να ξεκινήσει ένας χειρότερος) θα λύσω την απορία για το που ήμουν.
Εντάξει λοιπόν έβλεπα γιουροβίζιον. Και προπαγάνδιζα υπέρ του Καλομοιρακίου στη μπλογκόσφαιρα.
Διότι το ευρωπαϊκό πανηγυράκι και η μαλακία είναι αλληλένδετα. Βλέπεις το πρώτο και εξασφαλίζεις το δεύτερο…
Και επειδή δεν έγραφα τι έχασα; Το ότι σα τους τρελούς τρέχαμε για να βάλουμε βενζίνη στα αυτοκίνητα μας; Ότι άδειασαν τα ράφια του σούπερ- μάρκετ από τις ορδές των πανικό- βλητων;
Δεν ξέρω ,ίσως να φταίει, που η ιστορία, κάνει κύκλους. Έτσι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, κατάντησε να κατοικείται από απολίτιστους και αγενέστατους τύπους.
Η χώρα του πατριωτισμού γεννάει ρουφιάνους.
Η χώρα που αντιστάθηκε στον ναζισμό, έχει γεμίσει με μικρούς και μεγάλους μαυραγορίτες. Από το μεγάλο Σούπερ- μάρκετ μέχρι το μικρό παντοπωλείο και το καφέ της γειτονιάς μας.
Και έχω την εντύπωση πως δεν αργούν οι εποχές, που θα δούμε και πιο άσχημα πράγματα. Αντέχετε;

μούγκριζε

Λέξεις μισές και προτάσεις ξερνάω
Πληγώνω και πληγώνομαι τροφή ζωής να έχω
Έρχομαι στον κοινό μας τόπο, αλλά κανείς δεν θα είναι εκεί και τώρα έτσι, όπως τα έφερε η τύχη αναπολώ εκείνες τις ημέρες που ξέγνοιαστα έβλεπα τον ουρανό, τους ανθρώπους και εσένα.
Στο είπα και άλλη φορά. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Δεν τους αντέχω.
Για αυτό και κάθε μέρα φεύγω από λίγο. Απομακρύνομαι από εσένα, δε σε προσέχω και σε ταλαιπωρώ. Δεν ξέρω αν θέλω να σε σκοτώσω ή να σε ανεβάσω. Να σε πάρω μαζί μου ή να σε αφήσω πίσω μου.
Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με εσένα. Και όσο σε κοιτάζω, απέναντι από το γυαλί, δε ξέρω αν θέλω να το σπάσω ή να το φιλήσω… Και όσο θέλεις μούγκριζε.

ΠΕΤΑΩ

Δε με βλέπεις που πετάω;

Που περήφανα ανοίγω τις φτερούγες μου.

Που κόβω τον άνεμο στα δύο.

Που αμέριμνα πηγαίνω από μέρος σε μέρος.

Που διασκεδάζω με τα ταξίδια μου.

Που έχω απίστευτες εμπειρίες.

Που έχω ιστορίες να σου πω.

Δε με βλέπεις που πετάω;