Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

που είμαι

...Και τώρα με κοιτάζω,

αλλά δε με βλέπω.

Με ακούω,

αλλά δε νιώθω.

ίσως να ζω ίσως και να πέθανα.

Και τώρα και αυτή τη στιγμή
προσπαθώ και παλι να χάσω.

Να με χάσω.

Κάνω κακό στο εαυτό μου και ηδονίζομαι.

Μη με λυπάστε.

Πετάξτε μου μόνο το κομμένο σκοινί της ελπίδας μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: